(ขอความช่วยเหลื่อ) บอกลาตลอดกาลทำยังไงดี?

ยิ้มทั้งน้ำตาทามกลางแสงอาทิตย์ที่กำลังลับขอบฟ้า

พร้อมกับทั้งสองเอ่ยคำพูดที่อีกฝ่ายไม่ได้ยินอีกแล้ว

"แม้ว่าจะอยู่ห่างไกลกันเพียงใดหัวใจของข้าก็จะอยู่กับเจ้าตลอดไป"

T^Tก็เอาไปพิจารณาดูนะครับ

เราเป็นคนที่ชอบเขียนชอบอ่านชอบดูหนังอะไรที่มันจบแบบนี้อยู่แล้ว เราว่ามันเป็นความสุขแบบนึงถึงแม้ว่าเราจะจากกัน แต่เราก็มีความทรงจำอย่างหนึ่งหรือทุกๆอย่างที่มีดีต่อกัน

เรียกได้ว่าเป็นสิ่งที่เราชอบที่สุดเลยละค่ะ ถ้าสนใจอยากปรึกษาเราทักข้อความลับมาได้เลยนะคะ เราพร้อมให้คำแนะนำค่ะ ><

ฉากพวกนี้เราว่าต้องบรรยายเยอะหน่อยค่ะ คำพูดอาจจะไม่ยาว แต่บรรยายความรู้สึกของตัวละคร แล้วก็การกระทำของเขาส่งมันแสดงออกมา จะส่งให้ฟ้าฝนตกโครมครามก็แล้วแต่เราจะกำหนดเลยค่ะ

ฉากแบบนี้ต้องโปรยความรู้สึกของคนที่ต้องจากกันครับ เอาง่ายๆถ้าอยากได้ฉากเด็ดๆเราต้องแปลงร่างเป็นตัวละครในเรื่อง -0- สมมุตินะแบบว่าเรามีแม่อยู่คนเดียวเป็นครอบครัว แม่ไม่แท้เป็นคนเก็บมาเลี้ยง เราไม่เกี่ยวพันธ์กันทางสายเลือดแต่เกี่ยวทางความทรงจำ ตอนจากก็แปลงเป็นตัวละครลองคิดว่าใช้ชีวิตอยู่สุขด้วยกันดีๆความทรงจำที่ทำร่วมกันมา พอเขาจากไปเราจะเหลืออะไร รู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ทำอะไรในอดีตให้ดีแบบว่าให้ตัวละครนึกถึงอดีตที่ทำร่วมกันนึกถึงอนาคตที่ไม่มีเขานึดถึกเขาที่กำลังจะจากไปในปัจจุบันอะไรก็ว่าไป เอาเป็นว่าคุณท่านต้องโปรยให้โคตรเยอะแยะให้คนดูหลั่งนำ้นั่นเยอะๆแจ๊ะๆ เอ้ยไม่ใช่หลั่งนำ้ตาเยอะๆไปเลย ทำให้คนอ่านแม้มยาวๆๆๆไปเบย (เขียนยาวไปนิดแต่อาจมีประโยชน์นะครัชลองเอาไปดู) >_<

การพูดว่า ' แล้วเจอกันใหม่นะ ' เป็นการบอกลาที่ทำให้มีความสุขที่สุดสำหรับเราค่ะ

แต่ถึงจะพูดแบบนั้น... ทั้งคู่ก็จะไม่ได้เจอกันอีกเลย (อ้าว ร้องไห้ทำไม?)

เป็นการส่งยิ้มให้ ลูบหัว หรือ ยังไงก็ได้ค่ะ แต่ต้องไม่มีการจูบ หรือ กอด

ต้องเป็นการบอกลาที่แสดงออกมาถึงความเป็นเพื่อน,พี่,น้อง มากกว่า คนรัก ค่ะ

คงต้องดูบริบทของเนื้อเรื่องทั้งหมดครับถึงบอกได้(ซึ่งเอาจริงๆ มีแต่นักเขียนนนั่นแหละที่รู้จริงที่สุด) เพราะการจะให้ฉากบอกลาที่ว่ามันตราตรึงที่สุด มันขึ้นอยู่กับทุกอย่าง ทั้งคาแร็กเตอร์ เนื้อหาที่ปูมา ซิมโบลิกของเรื่อง จังหวะ เหคุการณ์ ทุกอย่างที่ร้อยเรื่องราวมาถึงจุดนี้ว่าควรเกิดอะไรขึ้นในฉากบอกลานั้น 

เพราะบางครั้งการใส่ฉากเบสิกที่มีการเมโลดราม่าจนเกินไป พยายามยัดฉากสวย บีบน้ำตาพระนาง พยายามให้พวกเขาเศร้าแบบเล่นใหญ่ มันไม่ช่วยอะไรเลย ซ้ำยังน่าเบื่อ บางครั้งแค่คำพูดสั่นๆ แค่คำเดียว หรือไม่พูดเลย หรือแม้แต่ไม่เจอหน้ากันเพื่อบอกลาเลย ไม่พึ่งทั้งแสงแดด ทะเล หรือพระอาทิตย์ หรือสภาพแวดล้อมสวยงามอะไรใดๆ ฉากบอกลามันก็ตรึงใจได้ บางอย่างมีซิมโบลิกเพียงเล็กน้อย หรือสัญลักษณ์อะไรสักอย่างมันก็เอาอยู่แล้ว เช่นถ้าหากเราอยากให้ฉากบอกลานั้นมีทั้งเศร้า และความหวัง คำบอกว่าอาจเป็นแค่คำว่า "แล้วเจอกันนะ" แทนจะ "ลาก่อน" และไม่ต้องร้อง ไม่ต้องโวยวาย ไม่ต้องคร่ำครวญ แต่ให้กลั้นมันไว้ เพื่อให้ได้บรรยากาศที่ทั้งเศร้า อึดอัด ความหวัง ความสิ้นหวังผสมมันเข้าไป... เป็นวิธีการที่เขาเรียก "ทำน้อย แต่ได้มาก" ครับ

ซึ่งทั้งนี้ทั้งนั้น ทุกอย่างอยู่ที่บริบท สิ่งที่เราปูมา และคาแร็กเตอร์พระนางล้วนๆ ครับ พวกเขานิสัยแบบไหน เหตุการณ์ระหว่างพวกเขาเกิดอะไรบ้าง แล้วควรลาแบบใด มีแต่นักเขียนที่รู้ดีที่สุด