การเปิดเรื่องนิยาย

เราว่าอ่านแล้วปกติดีนะ อาจเพราะเราชอบสำนวนนิยายที่กระชับ

แต่ถ้าอยากเขียนให้เห็นภาพคงต้องพรรณาหรือใส่ความรู้สึกเพิ่มล่ะมั้ง

.

.

รอคอมเมนท์นักเขียนสายเปิดด้วยฉาก (setting) มาตอบด้วยคน (. . )

น่าจะต้องลองคิดว่าอะไรของท้องฟ้าทำให้ตัวเอกอยากเริ่มเรื่องตรงนั้น จะได้เขียนโยงเข้าเรื่องได้

ือืม เราเคยอ่านเจอมาว่านักเขียนมืออาชีพเขาจะไม่เริ่มเปิดด้วยสภาพดินฟ้าอากาศกันอ่ะค่ะ (ไม่ทราบเหตุผลจริงๆ) แต่เดาว่าสาเหตุน่าจะเป็นเพราะมันไม่น่าดึงดูดเหล่าคนอ่านให้พลิกหน้าต่อไป (ความคิดเห็นส่วนตัวล้วนๆ)

https://www.dek-d.com/writer/34984/ ลองอ่านตามลิ้งก์นี้ดูค่ะ ช่วยได้เยอะหรือถ้าเจ้ากระทู้อยากจะเริ่มด้วยสภาพดินฟ้าอากาศอย่างที่เขียนมาจริงๆ เราอ่านแล้วรู้สึกแปลกๆ ค่ะ ลอยอยู่เหนือพื้นดินคือเราจินตนาการว่าลอยต่ำกว่าพวกอาคารบ้านเรือน (เราอาจจะเป็นคนเดียว) เราจินตนาการแบบนั้นแล้วมันก็จะไม่ใช่เมฆแต่เป็นหมอก

ลอยอยู่ไม่มากนัก ก็คือท้องฟ้าแจ่มใสใช่ไหมคะ ลองเปลี่ยนเป็นท้องฟ้าผืนกว้างแจ่มใส เมฆก้อนเล็กลอยเคว้งคว้าง >>> แบบนีี้อาจจะดีกว่า

ทั้งนี้ทั้งนั้นแล้ว สิ่งที่เรากล่าวมาเป็นเพียงคำแนะนำเท่านั้น นิยายเป็นของเจ้าของกระทู้เองก็ยึดตามหลักความคิดของตัวเองก็ได้ค่ะ หากคิดว่าเขียนแบบนี้ดีแล้วก็เขียนต่อไปค่ะ

ณ ประจิมทิศ ท่ามกลางท้องฟ้าที่ปลอดโปร่ง บังเกิดไอน้ำจำนวนมากควบกลั่นกลายเป็นเมฆทรงประหลาด มันถูกสายลมคิมหันต์ม้วนลงไปทางใต้

ปรากฏบุรุษหนุ่ม หรือหญิงสาวก็ได้ สมมุติว่าเขาหรือเธอกำลังนั่งอยู่บนผาสูง แล้วเมฆนั้นก็ลอยผ่านสถานที่ต่างๆมาย หรือจะผ่านสถานที่อยู่ ของตัวละครหลักตัวใดตัวหนึ่ง ก่อนที่เมฆจะมากระทบยอดหน้าผาที่ตัวเอกอยู่ แล้วเหตุการณ์นี้จะโยงเข้ากับเรื่องโชคชะตาก็ได้.

ไม่รู้ว่า จขกท. แต่งนิยายแนวไหนอยู่นะ แต่เรามองว่าการเปิดเรื่องด้วยสภาพอากาศเป็นอะไรที่ค่อนข้างน่าเบื่อ เหมือนกับการชวนคนอ่านคุยแก้เขินว่า "วันนี้อากาศดีเนอะ" เป็นประโยคแรก เพราะมันไม่ค่อยสื่อสารอะไรเว้นแต่มันจะให้ข้อมูลหรือเกี่ยวข้องต่อเนื้อเรื่องเช่น

การได้อาบแสงแดดแรกหลังวันคริสมาสต์นั้นอบอุ่นราวกับได้รับของขวัญอีกครั้ง ท้องฟ้าในตอนนี้มันช่างปลอดโปร่งซะจนเห็นได้ชัดว่ามีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งกำลังตกลงมา

ส่วนตัวไม่ถนัดการเปิดเรื่องด้วยสภาพอากาศนะ แต่คิดว่าถ้าจะใช้วิธีนี้ในการเปิดเรื่องจริงๆ มันควรจะให้รายละเอียดบางอย่างกับคนอ่านเพื่อให้อินไปกับฉากหลังด้วยอย่างพวก ช่วงเวลาที่เกิดขึ้น(เช้า/สาย/บ่าย/ดึก,ฤดูกาล,วันเดือนปี) บรรยากาศของผู้คนในพื้นที่(เทศกาล,สถานการณ์บ้านเมือง) ไม่งั้นมันจะกลายเป็นบรรยายเรื่อยเปื่อย ชนิดที่ว่าไม่สำคัญจนอ่านข้ามๆไปก็ได้

เราใช้วิธีเปิดด้วยสิ่งที่เป็นประเด็นของเรื่องค่ะ ก็คือเข้าเรื่องเลยอย่างตรงไปตรงมา บางทีก็เปิดประโยคแรกด้วยแกนพล็อตของเรื่องเลยทันทีเพื่อวัดไปเลยว่าคนอ่านจะอยู่หรือไป ถ้าสภาพอากาศสำคัญกับการดำเนินเรื่องถึงจะใส่เข้าไปค่ะ

ถ้าเราเปิดเรื่องด้วยสภาพอากาศมันจะประมาณนี้

อลันไม่ค่อยชอบฤดูใบไม้ร่วงเท่าไรนัก นอกจากบรรยากาศทึมๆ ขะมุกขมัวเหมือนใครลืมเปิดไฟ ยังมีใบไม้ที่ร่วงเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด และที่สำคัญยิ่งกว่าคือเขาไม่ชอบเวลาฝนตก

แต่คนเราเลี่ยงฝนตกในฤดูใบไม้ร่วงไม่ได้ เพราะมันก็ตกแทบจะทุกวัน แม้ว่าวันนี้ฟ้าฝนจะไม่ได้ตกกระหน่ำ มีเพียงเม็ดฝนโปรยปรายให้ถนนเปียกแฉะจนน้ำกระเด็นเปื้อนขากางเกงกับขอบเสื้อโค้ท...แต่วันที่อะมีเลียจากไป วันนั้นก็ฝนตกแบบนี้เหมือนกัน

"ในวันที่ท้องฟ้าปลอดโปร่งมีเมฆบางส่วน..." โอ้ว...เปิดด้วยสำนวนนี้ เหมือนพี่กำลังฟังข่าวพยากรณ์อากาศ "ในวันที่ท้องฟ้าปลอดโปร่งมีเมฆบางส่วนลอยอยู่เหนือพื้นดินไม่มากนัก" คือ ปกติเมฆก็ลอยเหนือพื้น ? ----- อาศัยสกิลการเขียนระดับปลายแถวของผม เราอาจเปิดตัวลักษณะนี้ได้... ...ในวันที่ท้องฟ้าปลอดโปร่ง แสงแดดที่ทอทาบลง จึงให้ความรู้สึกสนิทสนมต่อผู้คนถึงเพียงนั้น...ฯลฯ ป.ล. ครับ

นักเขียนเก่าๆก็ใช่การบรรยายฉากหรือสภาพอากาศเพื่อนำเข้าไปสู้เนื้อเรื่องกันเยอะนะ เพิ่งรู้ว่าคนสมัยนี้ไม่ชอบอ่านกันแล้ว

อีกอย่างก็คงเป็นเรื่องของระดับการใช้ภาษา ถ้าบรรยายด้วยฉากหรือบรรยากาศ ต้องใช้ภาษาที่สวยพอสมควรเลย อย่างคำว่าเมฆลอยอยู่เหนือพื้น น่าจะตัดทิ้งไป เพราะเมฆมันต้องลอยเหนือพื้นอยู่แล้ว