บ่นนน

= = ช่วงหมดไฟใคร ๆ ก็เป็นครับผมเองก็เขียนมาตั้งแต่เด็ก ๆ เหมือนกันตอนนั้นมันสนุกมากเลยนะ อ่านการ์ตูน เล่นเกม ดูการ์ตูนแล้วก็เบียวอยากเอามาเขียนเป็นนิยายของตัวเอง ไวยากง ไวยากรณ์ คำพิดคำถูกไม่สนใจทั้งสิ้น แค่สนุกที่ได้เขียน(ยุคนั้นเขียนมือใส่ไดอารี่เก่า ๆ ของพ่อได้เป็นเล่ม)

แต่พอโตขึ้น มันทำแบบนั้นไม่ได้แล้ว ต้องมานั่งระวังคำผิด ต้องมานั่งดูรายละเอียดสารพัด ว่ามันจะสนุกไหม เขียนออกมาแล้วจะมีคนอ่านไหม คำผิดคำถูก เขียนแล้วจะขายได้ไหม...

โตขึ้นความคิดของเราก็เปลี่ยนไปตามงานเขียนแหละครับ

หากเขียนไม่ออกลองหยุดเขียน แล้วกลับไปเป็นเด็กคนนั้นอีกครั้งไหมครับ

กลับไปหาแรงบันดาลใจจากอะไรสักอย่าง และเลิกยึดติดกับงานของคนอื่น สู้ ๆ ครับ

อะไรที่คิดว่าเป็นสิ่งที่ต้องทำ มันหมดสนุกเอาง่าย ๆ แบบนี้แหละครับ เหมือนอ่านหนังสือเตรียมสอบเลย อ่านแล้วก็หลับ ตื่นแล้วก็อ่านต่อแบบมึน ๆ ไม่สนุกเลย อยากพัก อยากนอนดูการ์ตูน กำลังเป็นอย่างนั้นอยู่หรือเปล่าครับ

บางทีการที่เราตั้งใจเขียนมากเกินไป มันกลับย้อนมาทำลายความคิดสร้างสรรค์ของเราเอง ลองหวนนึกถึงตอนที่เรายังไม่ได้อยากเป็นนักเขียน จำความรู้สึกนั้นได้มั้ยครับ

แนะนำให้เลิกยึดติดกับความเพอร์เฟคสักพัก หาหนังสือหรือนิยายที่ชอบ ถอดสมองแล้วหยิบขึ้นมาอ่านแบบไม่คิดอะไรเลย อ่านเอาสนุก อ่านเอามัน อ่านแบบคิดว่าจะไม่ทำอะไรแล้วจะอ่านเพลิน ๆ อย่างเดียว อ่านเท่าที่ใจอยากอ่าน เดี๋ยวสักพักมันจะซึมซับเข้าไปเอง เมื่อความอยากเขียนกลับมา มันจะนึกออกเองครับว่าต้องทำอะไรต่อ

120000น