สุดสลด... มาดูศูนย์ผู้ป่วยจิตเวชในอินโดนีเซีย กับผู้ป่วยที่ถูกละเลย

   
    ความน่าเศร้าคือทำไมผู้ป่วยเหล่านี้ถึงถูกดูแลในแบบนี้ ทั้งๆ ที่เป็นมนุษย์เหมือนกัน แต่ไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตที่มีคุณภาพปกติเหมือนคนอื่นทั่วไป อย่างที่บอกเมื่อตอนต้นว่าผู้ป่วยบางคนถูกล่ามโซ่และขังอยู่ในกรง บางคนถูกล็อคติดไว้กับแผ่นไม้ให้อยู่ในท่านั่ง จนไม่สามารถเดินหรือใช้งานในส่วนขาได้ เมื่อเวลาผ่านไป (กว่า 9 ปี) กล้ามเนื้อต่างๆ จึงหดเล็กลงและคงไม่สามารถกลับมาเดินได้เหมือนคนอื่นแล้ว ผู้ป่วยบางคนก็ไม่มีเสื้อผ้าจะใส่ หรือมีเสื้อผ้าใส่ไม่เพียงพอ ปิดไม่มิดชิด แต่ก็ไม่มีเจ้าหน้าที่หรือใครสนใจดูแล นอกจากเสื้อผ้าแล้วยังไม่มีการปฏิสัมพันธ์กันหรือกิจกรรมอะไรทั้งสิ้น เพราะในเมื่อไม่มีเงินพอสำหรับค่าอาหารแล้ว สิ่งอำนวยความสะดวกอย่างอื่นคงไม่ต้องพูดถึงแน่นอน ผู้ป่วยส่วนมากนอนบนพื้น บนเตียงไม้แข็งๆ ในอาคารที่มีน้ำรั่วบ้าง มีขยะเกลื่อนพื้นบ้าง มีพื้นที่จำกัดบ้าง หรือหากผู้ป่วยคนไหนที่โชคดีที่มีครอบครัวยอมจ่ายเงินเพื่อซื้อเตียงหรือสิ่งอำนวยความสะดวกเพิ่มขึ้น ก็จะได้อยู่อย่างสบายกว่าคนอื่นๆ