คลินิกนักเขียน ตอน กลิ่นเอื้อง กับฉากดราม่าชวนเสียน้ำตา

“ผลตรวจออกมาว่าคุณเป็นโรคลมหลับนะครับคุณเจนนิญา”

ทันทีที่ได้ยินคำ ๆ นี้จากปากของหมอ มือของร่างบางที่เย็นเจี๊ยบอยู่แล้วก็แทบไร้ความรู้สึกไปในทันที หญิงสาวรู้สึกชาไปหมดทั้งตัวตั้งแต่หัวจรดเท้า และแม้ว่าจะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่ในเวลานี้หญิงสาวก็อดรู้สึกว่าโลกทั้งใบมันถล่มทลายลงมาที่ตรงหน้าไม่ได้เลยจริง ๆ

“หมอ หมอแน่ใจหรอคะ ทำไมถึงได้มั่นใจนักล่ะคะ เพราะผลแลปส์ครั้งที่ผ่านมานี่หรอคะ” หญิงสาวพยายามถามหาคำตอบอย่างรู้สึกโกรธในโชคชะตาของตัวเองอย่างบอกไม่ถูก

“ใช่ครับ เพราะวงจรการนอนหลับของคุณเข้าสู่ช่วง REM (*rapid eye movement) sleep ได้ภายในเวลาแค่ไม่กี่นาทีหลังจากเริ่มหลับ แล้วมันก็อธิบายว่าทำไมคุณถึงมีอาการฝันร้ายแล้วก็รู้สึกเหมือนผีอำและขยับตัวไม่ได้” พูดได้เท่านี้ น้ำตาของคนตรงหน้าก็ไหลรินออกมาทันที ทำให้คุณหมอหนุ่มรีบเอ่ยปลอบใจคนไข้ขึ้นด้วยน้ำเสียงและแววตาอันอ่อนโยนทันทีว่า

“คนไข้ทำใจดี ๆ ก่อนนะครับ โรคนี้มันไม่ได้อันตรายร้ายแรงนะครับ”

“แต่มันกำลังจะเปลี่ยนชีวิตของฉันนะคะหมอ ฉันกำลังจะต้องออกจากงานที่ฉันรัก”

เนื่องจากงานพนักงานต้อนรับบนเครื่องบินนั้น การดูแลความปลอดภัยของผู้โดยสารนั้นต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง ฉะนั้นเจ้าหน้าที่จะต้องมีความพร้อมเต็มร้อยทั้งทางด้านร่างกายและจิตใจ ทำให้ในกรณีนี้ อย่างไรเสียหญิงสาวก็จะต้องลาออกจากงานอย่างแน่นอน

เมื่อผลลัพธ์ก็น่าจะเป็นไปตามที่เธอคาดการณ์และแอบกลัวเอาไว้จริง ๆ การที่ได้รับรู้ว่าตนเองจะต้องออกจากงานที่ตนเองใฝ่ฝันและตั้งใจจะทำมาตั้งแต่เป็นเด็กน้อยแบบนี้ก็ทำให้เจนนิญาไม่สามารถจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้จริง ๆ หญิงสาวทั้งรู้สึกเสียใจและเสียดายมากที่ในวันที่เธอสามารถโบยบินขึ้นมาสู่ความฝันที่อยู่สูงดั่งก้อนเมฆซึ่งล่องลอยอยู่บนท้องฟ้าได้แล้ว แต่อยู่ดี ๆ ก็เหมือนว่าปีกที่คอยพัดโบกให้เธอสามารถบินขึ้นมาแตะสัมผัสปุยเมฆอันสวยงาม ก็กลับหักร่วงหล่นลงสู่พื้นดิน จนทำให้เธอกำลังรู้สึกเหมือนกับนางฟ้าที่ปีกหักและต้องพลัดตกลงมาจากสรวงสวรรค์

ทันทีที่กลับมาถึงห้อง ร่างบางก็หมดเรี่ยวแรงที่จะทำทุกสิ่งอย่างจนถึงกับต้องล้มตัวลงนอนลงบนเตียงอย่างรู้สึกหมดอาลัยตายอยาก และเมื่อไม่รู้ว่าจะดับความทุกข์ที่เกิดขึ้นอย่างไร เจนนิญาก็เลยได้แต่ปล่อยให้หยดน้ำตาไหลรินลงไปบนหมอนสีขาวที่เธอใช้หนุนนอนอยู่ทุกค่ำคืน จนทำให้แม้กระทั่งหมอนใบใหญ่ ๆ ก็เริ่มเปียกชุ่มไปด้วยหยาดน้ำตาของนางฟ้า และหญิงสาวก็นอนร้องไห้อยู่อย่างนั้นจนกระทั่งหล่อนผล็อยหลับไป

         เอลินอร์เดินออกจากลิฟต์ด้วยความรู้สึกแปลก ๆ ครั้นถึงห้องผู้ป่วยก็เห็นพอลกำลังอ่านหนังสือให้คุณชาร์ล็อตต์ฟังตามเวลาเดิมราวกิจวัตร

          “หิวหรือยังคะ” หญิงสาวเอ่ยถามพร้อมรอยยิ้ม ชูตะกร้าใส่อาหารให้เห็น

          “ขอบคุณนะเอลลี่ กำลังหิวพอดีเลย” ภาวีละสายตาจากหนังสือ เงยหน้าขึ้นมาส่งยิ้มตอบ

          เอลินอร์ตรงเข้ามาจูบทักทายแฟนหนุ่มก่อนจะนั่งข้าง ๆ เปิดตะกร้าแล้วนำอาหารออกวางไว้ให้หยิบทานง่าย ๆ ซึ่งมีทั้งซุป, สลัด และแซนวิช ภาวีทานอาหารด้วยความเอร็ดอร่อย ทว่าทานไปได้ครึ่งเดียวพยาบาลก็เข้ามาดูอาการผู้ป่วยพร้อมกับทำกายภาพบำบัด ซึ่งหวานนอนไม่ได้สติมาเกินหนึ่งเดือนแล้ว หากไม่คอยพลิกหรือขยับตัวบ้างอาจจะส่งผลให้เป็นแผลกดทับหรือแม้กระทั่งพิการได้

          สาวสวยชาวสวิสเฝ้ามองแฟนหนุ่มที่คอยช่วยพยาบาลขยับร่างกายให้คนป่วยด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก แม้คุณชาร์ล็อตต์จะไม่ได้สติ แต่เอลินอร์รู้ดีว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการแย่งพอลไปจากเธอ คำพูดในวันที่ทะเลาะกันรุนแรงยังคงติดตรึง

          “ใช่! ฉันรักเขา รักมาตลอด และจะไม่ยอมเสียเขาให้กับใครทั้งนั้น”

          พอนึกถึงคำพูดนั้น เอลินอร์กลับรู้สึกว่าคุณชาร์ล็อตต์ที่ยังคงไม่ได้สติกำลังยิ้มเยาะเธออยู่ เพราะตอนนี้พอลต้องคอยเอาใจใส่คุณชาร์ล็อตต์ไม่ห่าง เป็นเธอเสียอีกที่เริ่มรู้สึกว่าตนเองกลายเป็นส่วนเกิน

          หลังจากพยาบาลดูแลคนป่วยจนเสร็จและออกจากห้องไปแล้ว ภาวีก็กลับมาทานอาหารที่ทานค้างไว้ ครั้นเห็นแฟนสาวเงียบไปคล้ายมีเรื่องไม่สบายใจจึงชวนคุย

          “เสียดายวันนี้คุณมาช้าไปหน่อย ไม่งั้นคงได้เจอเพื่อน ๆ ของผม พวกเขามาเยี่ยมชาร์ล็อตต์กันน่ะ”

          “หรือคะ” เอลินอร์พยายามยิ้มให้ดูสดใส

          “มีอรที่คุณเคยเจอแล้ว ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ที่เคยมาทานอาหารที่คุณทำยังไงล่ะ” ภาวีพูดต่อ เอลินอร์พอจะนึกออกอยู่

          “แต่คนอื่น ๆ คุณยังไม่เคยเจอ เอาไว้ถ้ามีโอกาสผมจะแนะนำให้คุณรู้จักนะ”

          “ค่ะ” เอลินอร์คลี่ยิ้มสดใส เริ่มกลับมาอารมณ์ดีอีกหน ถึงอย่างไรพอลก็ยังคงดีกับเธอเสมอ เธอไม่น่าไปคิดอะไรแย่ ๆ อย่างการอิจฉาคุณชาร์ล็อตต์ที่นอนไม่ได้สติอยู่แบบนี้เลย

          “อาหารอร่อยไหมคะ” เธอถามความเห็นแฟนหนุ่มถึงรสชาติอาหารที่ทำมาให้

          ชายหนุ่มฉีกยิ้มแล้วพยักหน้า “อื้อ อร่อยทุกอย่างเลย ผมนี่โชคดีจริง ๆ ที่มีแฟนทำอาหารเก่ง”

          “แหม อย่าเพิ่งชมไปเลยค่ะ แค่อาหารง่าย ๆ เท่านั้นเอง แต่หลายวันมานี้ฉันทำแต่แซนวิชจนกลัวคุณจะเบื่อ เริ่มจะนึกไส้ใหม่ ๆ ไม่ออกซะแล้วสิ เอาไว้เราไปหาร้านใกล้ ๆ แถวนี้ทานกันดีไหมคะ คงไม่เสียเวลามากนัก” เอลินอร์เอ่ยชวน อยากให้ชายคนรักออกไปสูดอากาศภายนอกบ้าง แทนที่จะมัวอุดอู้อยู่ในห้องแบบนี้

          “เอาไว้ให้ชาร์ล็อตต์หายดีก่อนเถอะนะ ผมกลัวว่าเธอฟื้นมาแล้วจะไม่พบใคร” ภาวีบ่ายเบี่ยงด้วยคำตอบเดิม เป็นคำตอบที่ทำให้เอลินอร์รู้สึกเจ็บลึกอย่างบอกไม่ถูก ไม่กล้าถามออกไปตรง ๆ ว่าเพื่อนหญิงคนนี้สำคัญกับเขามากขนาดไหน

          ภาวีผลุนผลันลุกไปที่เตียงคนป่วยทันทีที่สังเกตเห็นปฏิกิริยาบางอย่าง ปลายนิ้วของหวานเหมือนจะกระดุกกระดิกหน่อยหนึ่ง สัญญาณเพียงเท่านี้ก็พอจะสร้างความตื่นเต้นให้คนที่เฝ้ารอมานานนับเดือน

          มืออันแข็งแรงเลื่อนมากุมมืออันบอบบางไว้อย่างทะนุถนอม ค่อย ๆ บีบและขยับให้กล้ามเนื้อและเส้นเอ็นคลายตัว ภาวีเดินกลับมาหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้พร้อมกับนำเก้าอี้มาวางใกล้เตียงผู้ป่วยยิ่งขึ้น ก่อนจะนั่งลงแล้วเริ่มอ่านหนังสือให้เพื่อนสาวที่ยังคงไม่ได้สติฟัง

          “ผิดแล้ว เพื่อนเอ๋ย เสียงหนึ่งกล่าวขึ้น วิลเบอร์มองผ่านรั้วออกไป เห็นห่านยืนอยู่ข้างนอก...” ภาวีอ่านไปพลางทำเสียงเล็กเสียงน้อย ราวกับเล่านิทานให้เด็กเล็ก ๆ

          ชายหนุ่มยังคงอ่านหนังสือต่อไปอย่างเนิบช้า คอยชำเลืองหญิงสาวที่นอนไม่ได้สติอยู่เป็นระยะ เอลินอร์มองคนทั้งสองแล้วพาลรู้สึกว่าตนเองได้กลายเป็นส่วนเกิน ตลอดเวลาที่คุณชาร์ล็อตต์นอนไม่ได้สติ พอลจะคอยอ่านหนังสือเล่มเดิมให้เธอฟังทุกวันจนกลายเป็นกิจวัตรอันน่าเบื่อหน่าย ทุกครั้งเอลินอร์จะอยู่นั่งฟังด้วย จนครั้งนี้เธอรู้สึกว่าควรจะพอเสียที

          “พอลคะ ฉันคิดว่าคุณควรจะกลับไปพักผ่อนบ้าง คุณไม่จำเป็นต้องอยู่เฝ้าตลอดแบบนี้ก็ได้” เธอพยายามยกเหตุผล ชายหนุ่มหยุดอ่านหนังสือ หันมายิ้มให้แล้วตอบ

          “ไม่ได้หรอกเอลลี่ ชาร์ล็อตต์เธอไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้ว ผมต้องอยู่คอยดูแลเธอ” กล่าวจบเขาก็กางหนังสือทำท่าจะอ่านต่อ

          “ถ้าคุณเป็นห่วงคุณชาร์ล็อตต์ เราขอให้คุณจอห์นมาช่วยสลับกันดูแลก็ได้นี่คะ หรือฉันอาจจะให้คุณสเตฟานมาช่วยดูแลอีกคน” เอลินอร์ยังคงต่อรอง แค่ต้องการให้แฟนหนุ่มได้ใช้เวลาส่วนตัวกับเธอบ้าง แทนที่จะเอาแต่คอยดูแลเพื่อนสาวของเขาแบบนี้

          ภาวียังคงก้มหน้าอ่านหนังสือต่อไป ไม่ได้ตอบสนองต่อคำร้องขอจนเอลินอร์อดรนทนไม่ไหว รู้สึกเหมือนถูกแย่งชิงแฟนหนุ่มไปโดยหญิงสาวที่อยู่ในสภาพจะอยู่ก็ไม่ใช่จะตายก็ไม่เชิง

          ในที่สุดเอลินอร์ก็เลือกที่จะเหนี่ยวรั้งชายคนรักไว้ ด้วยเรื่องที่เธอตั้งใจจะเก็บไว้เป็นความลับระหว่างเธอและคุณชาร์ล็อตต์ จากที่คิดจะไม่เอ่ยถึงมันเพราะเห็นแก่สภาพที่เป็นอยู่ของอีกฝ่าย

          “ฉันมีเรื่องอยากจะบอกคุณค่ะพอล วันนั้นที่ฉันเห็นคุณอยู่กับผู้หญิงอีกคน ทั้งหมดเป็นแผนของคุณชาร์ล็อตต์ เธออยากให้เราเลิกกัน...” เธอตั้งใจจะพูดต่อ แต่ชายหนุ่มยกมือเป็นการปรามไว้

          “ขอร้องล่ะนะเอลลี่ คุณอย่าเพิ่งพูดเรื่องนั้นเลย ผมขอให้ชาร์ล็อตต์ฟื้นมาก่อน...” ภาวีกล่าวทั้งที่ยังก้มมองหนังสือ ไม่ได้เงยหน้าแลแฟนสาว

          เอลินอร์เงียบไป พูดอะไรไม่ออกเมื่อชายคนรักไม่มีทีท่าจะฟังเธอเลย ดูไม่ออกว่าเขาไม่เชื่อเรื่องที่เธอเล่าหรือไม่คิดจะฟังเลยกันแน่ ยามนี้ดูเขาจะใส่ใจอยู่แต่กับอาการของคุณชาร์ล็อตต์ จนเธอรู้สึกว่าได้กลายเป็นคนอื่นสำหรับเขาไปแล้ว

          “เอ่อ ดึกแล้ว เดี๋ยวฉันกลับก่อนนะคะ” เธอขอตัว รีบเก็บภาชนะใส่อาหารจนดูลน

          “กลับดี ๆ นะครับ” ชายหนุ่มเอ่ยลา ก่อนจะกลับไปอ่านหนังสือให้เพื่อนสาวฟังต่อราวกับกลัวจะเสียเวลา เมื่อเป็นเช่นนั้นเอลินอร์จึงเดินออกจากห้องไปเงียบ ๆ เพียงคนเดียว