พี่เรียนจบจากคณะวิทยาศาสตร์คอมพิวเตอร์ (Computer Science) จากมหาวิทยาลัยมหิดล ภาคอินเตอร์ หลังจากเรียนไปได้สามปีครึ่ง พี่เพิ่งค้นพบตัวเองว่าไม่ชอบสายคอม เพราะสายคอมไม่ใช่สิ่งที่เราอยากจะทำไปตลอดชีวิต เลยตัดสินใจไปปรึกษาอาจารย์ อาจารย์ก็แนะนำให้เราไปทำงานด้านการตลาดดูไหม เพราะเราอาจจะได้เปรียบกว่าคนอื่น พี่เลยเริ่มอาชีพการทำงานออฟฟิศด้วยอาชีพนักการตลาด และทำงานสายนี้มาตลอด จนกระทั่งช่วงนึงจำได้ว่าเป็นช่วงที่อินเตอร์เน็ตเพิ่งจะเข้ามาแรกๆ พี่ซึ่งมีความฝันว่าอยากจะเป็นนักเขียนมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แต่ติดอยู่ที่เรามีความคิดว่า ถ้าเรายังหาเงินเองไม่ได้ก็อย่าเพิ่งทำอาชีพนี้ หาเงินเองก่อนแล้วค่อยทำ พอเราหาเงินเองได้ มีหน้าที่การงานที่ค่อนข้างจะมั่นคง เราเลยตัดสินใจทำตามความฝันด้วยการเขียนบล็อกลงในพันทิป 
 

หลังจากนั้นพี่ก็เริ่มเขียนเรื่องสั้นลงอินเตอร์เน็ต แล้วให้คนเข้ามาอ่านฟรีมาเรื่อยๆ จนกระทั่งมีการติดต่อจากสำนักพิมพ์แจ่มใส ซึ่งเพิ่งเปิดสำนักพิมพ์แรกๆ เลย จำได้ว่าตอนนั้นใช้ชื่อว่าความรู้สึกดีที่เรียกว่ารัก คือทางแจ่มใสส่งอีเมล์มาหาเราบอกว่าอยากจะนำเรื่องนี้ของเรามาลงในเล่ม พี่ก็เอา ถึงแม้ว่าจะได้เงินน้อยแต่พี่ก็เอา (ขำ) ซึ่งหลังจากที่เราตกลงกับทางแจ่มใสเรียบร้อย ทางแจ่มใสก็ได้มีการไปเลือกเรื่องอื่นๆ ของเรามาลงอีก ก็ลงไปเรื่อยๆ จำได้ว่ามีเล่ม 1 เล่ม 5 เล่ม 16 คือลงจนสำนักพิมพ์มีการทาบทามเรามาว่าสนใจลงเป็นเรื่องยาวไหม พี่เลยตัดสินใจทำเป็นเรื่องสั้นขนาดยาวเป็นครั้งแรก ถึงแม้ว่าจริงๆ แล้วพี่มีความฝันอยากจะมีผลงานเป็นนวนิยายที่มีชื่อของพี่ติดอยู่บนปกก็ตาม
 

พอถึงจุดนึงก็เลยเขียนเป็นนวนิยายขนาดยาวแล้วส่งไปทางสำนักพิมพ์อรุณดู ตอนนั้นเพิ่งเปิดใหม่ๆ เลย เขาชื่อโครงการว่าพล็อตรักเป็นเรื่อง แต่งานชิ้นนั้นของเราก็ไม่ได้รางวัลนะ ไม่ได้เข้ารอบหรอก แต่เขามีการติดต่อมาทีหลังว่า สนใจจะตีพิมพ์หนังสือกับเขาไหม คือพี่ก็ดีใจมาก ตีพิมพ์นิยายเลยนะ พี่ก็ตกลงไป แต่มีข้อแม้ว่าต้องแก้นะ เพราะนิยายของเรายังขาดความสมเหตุสมผลอยู่เยอะมาก คุณเขียนตามอารมณ์ คุณไม่สนใจความเหมาะสมของเรื่อง อะพี่ก็ตกลงไป หลังจากนั้นพอทุกอย่างเริ่มเข้าที่เข้าทางพี่เลยตัดสินใจออกจากงาน ออกมาเขียนนิยายเองเลย ก็ในเมื่อเราหาเงินเองได้แล้ว พี่ทำงานได้ประมาณ 11-12 ปีแล้ว มันก็มั่นคงแล้วล่ะ พี่มีเงิน มีทุกอย่างละ ก็จำคำพ่อบอกไว้เสมอว่าจะเป็นนักเขียนได้เราต้องมีเงินก่อน ตอนนี้พี่ก็มีแล้วไง ก็เลยตัดสินใจเป็นนักเขียนเต็มตัวตั้งแต่วันนั้น (ยิ้ม)


 

 

งานเขียนเรื่องแรกคือเรื่องภาพรักในฝัน จริงๆ แล้วจุดเริ่มต้นของนิยายเรื่องนี้อยู่ที่ความต้องการที่จะทำความฝันให้เป็นจริง คือเราอยากเขียนเรื่องท่องเที่ยว พระเอก-นางเอกของเรื่องนี้ก็ไปเจอกันที่ต่างประเทศ มีกิมมิคตรงที่ว่าพวกเขาทั้งคู่เคยฝันถึงกัน แต่พอตื่นขึ้นมากลับจำหน้ากันไม่ได้ ตัวพระเอกฝันถึงการแต่งงาน ส่วนนางเอกฝันถึงการหย่าร้าง ทีนี้พอทั้งสองคนมาเจอกันมันก็รู้สึกคลับคล้ายคลับคราเหมือนเคยเจอกันมาก่อน เหมือนเดจาวู พอพระเอกรู้ว่านางเอกคือคนที่ใช่เขาจะพยายามทำทุกวิถีทางเพื่อให้นางเอกรักเขา กลับกันในมุมของนางเอกที่ฝันถึงการหย่าร้างมาตลอด เลยกลัวว่าถ้าคบกับผู้ชายคนนี้ผลที่ตามมาจะต้องเป็นการหย่าร้างแน่เลย เหมือนคนนึงวิ่งหนี คนนึงวิ่งตาม เลยเป็นเรื่องราวที่ทำให้คนอ่านรู้สึกอยากจะอ่านต่อ

ตอนเขียนเล่มนั้นพี่ใช้เวลาแก้ไป 1 ปี คือหลุดเยอะมาก หลุดจนกลายเป็นไม่มีความสมเหตุสมผลเลย เมื่อเราลองย้อนกลับไปอ่านผลงานในตอนนั้นดู มันเลยทำให้เราตระหนักถึงความสมเหตุสมผล และหลังจากแก้ไปเล่มแรกมันก็ทำให้เราระมัดระวังในการเขียนมากขึ้น เหมือนเราพอจะรู้เทคนิคแล้ว จำได้เลยว่าตอนนั้นทางทีมบก. มีการเรียกเราเข้าไป Workshop แบบตัวต่อตัวด้วยนะ ซึ่งพี่บก. ใจดีมาก สอนเราแม้กระทั่งจุดเล็กๆ น้อยๆ เหมือนเราค่อยๆ เรียนรู้ และจากที่บอกว่าเล่มแรกใช้เวลาแก้ 1 ปี เล่มที่ 2 ใช้เวลาเขียน 3 เดือน คือใช้เวลาในการเขียนน้อยลง แต่ใช้เวลาหาข้อมูลมากขึ้น คือเราต้องข้อมูลแน่น ทุกอย่างพร้อม แล้วค่อยลงมือเขียนมันจะเร็วกว่า 


 

จริงๆ ต้องบอกว่าอาชีพบกเป็นอาชีพที่เริ่มหลังจากที่พี่เขียนนิยายไปได้สักพัก คือถ้านับนิยายตีพิมพ์ก็คงตีพิมพ์ไปได้สักประมาณ 3 เล่มแล้วถึงมาเป็นบก. จุดเริ่มต้นของมันก็มีอยู่ว่าในระหว่างที่พี่รอตีพิมพ์นิยาย พี่ได้เข้าไปปรึกษากับทางบก. ณ ตอนนั้นว่า ระหว่างรอตีพิมพ์เราพอจะทำอะไรได้บ้าง คือต่อให้เขียนอีกเรื่องก็ต้องรอตีพิมพ์อยู่ดี ในระหว่างนี้เราควรทำอะไรดี พี่บก. ณ ตอนนั้นก็แนะนำเรามาว่ามาลองเป็นบก. ดูไหม แต่ต้องสอบนะ การเป็นบก. ต้องสอบด้วย ตอนนั้นเราคิดไปเองว่ามันจะยากสักแค่ไหนเชียว เลยลองดู ทางสำนักพิมพ์เลยส่งต้นฉบับมาให้เราแก้ ทำยังไงก็ได้ให้คนอ่านอยากอ่าน พี่ก็ทดสอบอยู่นาน หลายเรื่อง หลายรอบ คือไม่ใช่ว่ามันจะเป็นกันได้ง่ายๆ นะ ของแบบนี้ต้องใช้ประสบการณ์และความรู้พอสมควรเลย 

แต่ข้อดีของการเป็นบก. คือมันจะทำให้เราเป็นคนช่างสังเกต และเป็นคนละเอียดรอบคอบ และทำให้เรารู้จักกับนักเขียนมากหน้าหลายตามากขึ้น ทำให้เราได้เรียนรู้อะไรได้มากทั้งนิสัย บุคลิกท่าทาง ได้เห็นในอีกมุมหนึ่งของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นนักเขียน 


 

พี่เวย์เป็นนักเขียนที่ทำการตลาดดีมาก
เราคิดว่าการตลาดสำคัญต่อการเป็นนักเขียนยังไง